Üçünü de çok seviyorum. Üçünün de çok başarılı hikâye anlatıcıları olduğunu düşünüyorum ve sinematografik dehalar olarak nitelendiriyorum. Fincher bir hikâye anlatırken iliklerinize kadar hissetmenizi sağlıyor, CGI’ı ölümüne kullanıyor ve detaylar konusunda çok başarılı. Nolan aşırı yenilikçi ve inandırıcılık hususunda beni çok etkiliyor. Ama Dune hamlesi ve 2049 hatrına Villeneuve diyeceğim. Blade Runner 2049 bence mükemmel bir filmdi, devam filmi sayabilirsek hem Cyberpunk’ın klişe estetiğini korudu hem de çok avangart yenilikler ekledi (Sydney’deki toz fırtınasından etkilenip oluşturduğu, o turuncu radyoaktif bölgenin tasarımına bayılmıştım).
Not: Bu arada ismini yanlış yazmışsınız, ufak bir harf hatası olmuş.
Sadece 2049 ile değil, gerek Sicario gerek Prisoners ile bir tık önde benim gözümde diğerlerinden. Onun dışında pek bilinmeyen Polytechnique ve Incendies’i var öz zamanlarından.
Ve Arrival. Arrival her izlediğimde beni daha da etkileyen bir yapım. Intersteller’ın yapamadığını başaran bir iş bence. Interstellar “yenilikçi balls deep science fiction” sıfatını kazanmaya çalışıp sonda romantizme bağlarken, Arrival hem yenilikçilik üzerine hem de hikaye anlatımının linear olmaması üzerine çok güzel bir ders veriyor.
Fincher ise eşsiz ama kişisel zevklerim yüzünden Villeneuve derdim ben de:d
Dune filmi çekildikten sonra bu anket açılsaydı eminim çok farklı bir sonuç görecektik.(Villenueve için olumlu mu yoksa olumsuz mu olacak orasını bilemiyorum işte.)
Yok ya olur mu, çok uzatmak istemediğimden öyle yazdım. Sicario’yu da çok sevmiştim mesela. Tam bana göre bir inandırıcılık kalitesine sahipti. Zaten Seçki’ye yazdığım öykülere göz atarsanız Sicario’dan çok etkiler taşıdığını göreceksiniz. Arrival’ı da sevdim, bana daha ziyade bir sanat filmi gibi gelmişti. Villeneuve’un bu işini seviyorum, aynı şeyi 2049’da da yaptı. Çok derin ve felsefik düşünceler üstüne kuruyor filmleri. Duygu yüklü oluyor. Aynı şeyi Fincher için söyleyemem. Fincher bilinçaltımızla oynamayı seviyor. Nolan ise gitgide popülizmin etkisinde kalıp blockbustercılık peşinde koşuyor gibi geliyor. Prestij mesela Nolan’ın en iyi eseridir benim gözümde.
Tam olarak ikisine de bir cevap veremiyorum. Dünyada öğrenilecek o kadar çok şey var ki… Sadece bir tanesinde yetkin olup diğerlerinden bihaber olmak asla istemezdim. İnsan kendisini sürekli geliştirmeli bana kalırsa bu tek yönlü olduğunda bana çok sığ geliyor. Mutlaka hepsinden daha iyi yaptığımız işler vardır ama yine de birçok şey öğrenmek isterdim. Neden bir sürü konuda bilgi ve yetenek sahibi olabilecekken sadece tek bir konuda en iyisi olayım ki? Ya olamazsam? Ya şans benden yana gülmezse ve bütün emeklerim heba olursa? Ya en iyisi olduğunu düşünen bir moron olmuşsam? Neyse efendim. Ben yapabileceğim birçok işte yetkinlik kazanmak, en çok hoşuma giden, beni mutlu eden alanlarda da ustalaşmak isterdim. Aynı anda birçok konuda en iyisi olabilirsiniz. Annelere ve babalara bakın. Aynı anda ellerinden gelenin en iyisi oluyorlar. Bu dünya hayatımızı tek bir şeye körü körüne vermeye değmez bence.
Bir zamanlar dondurmanın en güzeli Atatürk Orman Çiftliğinde olurdu, İş dönüşü Kızılay’dan yolumuza uzatır, çiftliğe uğrar,dondurma alırdık. sağolsunlar (!) ne çiftlik kaldı ne de o güzelim dondurmalar.
Bir ay önce müzik dersinde müzik türlerini tanımakla ilgili bir ders yapana kadar rock derdim. Ama, her türden parçaları araştırırken blues gönlümü fethetti. Acaba daha önce duyup dinlememeyi nasıl başarmışım. Sınıf öğretmeni olmayı bu yüzden seviyorum
)
Ekşi ve ekşi. 
Bir de fıstıklı. 
