Öncelikle tamam, hile yapıyorum. Bu cümle kitapta geçmiyor (diye hatırlıyorum), filmde geçiyor. Ayrıca çok sıradan bir cümle gibi duruyor da olabilir. Ama benim hayatımı bir yere kadar çok iyi anlatıyor.
Vardır ya hani bazen elimi uzatsam yakalayacam dediğiniz ama bir türlü o elin kalkmadığı anlar…
Ya da bazı şeylerin elinizden göz göre göre kayıp gittiği anlar …
Çok istediğiniz bir şeyin aslında doğru şey olmadığını içten içe bildiğiniz anlar …
Bazı şeylerin iki dudağınız arasından çıkacak bir kelimeye baktığı anlar…
Haydi yap şunu.
Ama yapmazsınız, yapamazsınız çünkü bir kere yapsanız (o laneti söylerseniz) artık siz o eski siz olmayacaksınız.
İşte ben o kadar çok o anlar’ın içinde buluyorum ki kendimi ve işte tam da o an bu cümle istemsizce çıkıyor ağzımdan.
Ve iş hep aynı yere varır en sonunda ‘bu istediğim şey, kendi doğrularımdan vazgeçmeye değer mi’ …
“Ama birden anladım ki, insanın insanlıktan çıkması, insanın insanı sömürmesi, aç kalması gibi dertlerin yanında metafizik dertler bir lükstür. aç bir dünyada, edebiyatın işi nedir?”
Akşam vakti Arkanar’ın halini yad etti: Başlıca caddelerde büyük taş evler, meyhanenin girişinde hoşgeldiniz der gibi sallanan fener, kaygısız ve tok dükkancılar temiz masalarda bira içiyor ve sohbet ediyorlar: Eh, dünya hiç de kötü bir yer sayılmaz, buğday fiyatları düşüyor, zırh fiyatları artıyor, komplolar tam zamanında ortaya çıkarılıyor, sihirbazlar ve şüpheli okur yazarlar darağacında sallandırılıyor, kral hep olduğu gibi âli ve âzim, Don Reba akıllı mı akıllı ve daima uyanık. "Akıllarına gelen saçmalıklar! Dünya yuvarlakmış! İsterse dört köşe olsun, yeter ki insanların aklını bulandırmayın! “Bütün belalar, kardeşler, bütün belalar şu okumuşlardan çıkıyor! Önce gelmiş parayla saadet olmaz, diyorlar sonra köylü dediğin de insan evladıdır; sonra küfre varan maniler, peşinden ayaklanma…” Hepsini asacaksın bunların, kardeş!
Mesela ben olsam ne mi yapardım? Evvela sorardım: Okuman yazman var mı? Öyleyse darağacına! Mani mi yazıyorsun? Darağacına! Çarpım tablosunu mu biliyorsun? Sen çok şey biliyorsun, doğru daracağına! “Bana gözümün nuru, üç kupa daha bira, bir de tavşan yahnisi!” Ve asma köprüden boz gömlekli, ağır baltalarını sağ omuzlarına atmış kırmızı burunlu askerlerin demir ökçeli çizmelerinin sesi geliyor: grrum, grrum, grrum. ''Kardeşler! İşte, bakın, benim oğlan… Sağ kanatta! Dün de bir temiz patakladım! Evet kardeşler, neyin ne olduğu belli zamanlar bunlar! Taht pek muhkim, refah, sürekli bir huzur ve adalet. Bozlarımıza şan olsun! Don Rebaya şan olsun! Kralımız çok yaşasın! Masal gibi bir hayat, kardeşler!"
Aşk, kader ve yaptığımız seçimler hakkında bildiklerimi öğrenemem çok uzun sürdü, dünyanın pek çok yerini dolaşmam gerekti ama hepsinin özünü bir anda, bir duvara zincirlenmiş halde işkence görürken kavradım. Beynimde yankılanan çığlıklar arasında, elim kolum bağlı ve tamamen çaresizken aniden farkettim, hala özgürdüm. Bana işkence eden adamlardan nefret etmekte ya da onları bağışlamakta özgürdüm. Kulağa pek de önemli bir şey gibi gelmediğini biliyorum. Ama zincirler vücudunuzu keserken ve sahip olduğunuz tek şey bu seçim hakkıyken özgürlük size dünyalar kadar büyük görünüyor. Ve yaptığınız seçim, nefret etme ya da affetme kararı, hayatınızın hikayesi olabiliyor.
“Başka oğlun yok mu?”
“Yok.”
“Neden başka oğlun yok?”
Yaşamak, Yu Hua
Evladı ölmek üzere olan bir babaya böyle vicdansızca bir söz nasıl edilir? Bir doktor bunu nasıl söyler? Şu cümle öbeği aklımdan uzun süre silinmeyecek. Ama biliyorum ki bu tam olarak kurgu değil. Geçmiş zamanlarda yaşanmış olması, hele ki Çin gibi (yoksa bizim gibi mi?) erkek evladın bu denli kıymetli olduğu zamanlarda yaşanmış olması öyle mümkün ki… Bu daha da çok acıtıyor.
Din ile siyaset aynı arabada gittiğinde,sürücüler karşılarında hiçbir şeyin duramayacağını sanır.Dümdüz gider,hızlandıkça hızlanırlar.Engelleri tamamen göz ardı eder,körlemesine gidenlerin uçurumu çok geç fark edeceğini unuturlar. Dune-Frank Herbert
İster 20 ister 80 yaşında olsub, öğrenmeyi bırakan kişi yaşlıdır. Öğrenmeyi sürdürense daima genç kalır. Hayattaki en önemli şey, kafanızın genç kalmasını sağlamaktır. Henry Ford
Bütün oyun ve öğrenmeyi çocukluğa, bütün çalışmayı orta yaşa, bütün pişmanlıkları da yaşlılığa koymak son derece yanlıştr ve acımasızca bir keyfiliktir. Margaret Mead
En kötüsü, hayır demeyi öğrenemedim. Yemeğe kal, dediler: kaldım. Oysa, kalınmaz. Onlar biraz ısrar ederler; sen biraz nazlanırsın. Sonunda kalkıp gidilir. Her söylenileni ciddiye almak yok mu, şu sözünün eri olmak yok mu; bitirdi, yıktı beni.”
Ben, sadece namuslu olmakla övünen kişiyi adamdan saymıyorum; toplumu iyiye, güzele götürmek için kendi gibi namuslu insanlarla birlikte bir çaba harcamamışsa, çevresindeki uygunsuz gidişe başkaldırmamışsa, o kişi namussuzdur benim için. Benim de değerlerimin arasına bu çeşit nitelikler karışmışsa atmalıyım onları; onlarla övünmemeliyim. Bu nitelikler, amacımı gerçekleştirirken bana zararlı bile olabilir. Gerekirse bir ülkü uğruna hırsızlık da yapmaz mı insan? Kendi aramızdaki ilişkilerde ahlâklı olmamalı demek istemiyorum; bize bu çeşit iftiralar atılmamalı. Fakat onların düzenini korumak için gerekli olan böyle sahte değerlere de hiç önem vermeyelim.
“Bence her gün ölüyoruz. Her şafakta yeniden doğuyoruz, birazcık değişerek, kendi yolumuzda birazcık daha ilerliyoruz. Eskiden olduğun kişi ile dönüştüğün kişi arasına yeterince mesafe girdiğinde yabancılaşıyorsun. Belki de büyümek budur. Belki büyümüşümdür.”
-Dikenlikler Prensi/Mark Lawrence
Bütün bu yüzyıllar boyunca kadınlar, erkeği olduğundan iki kat büyük gösteren bir ayna görevi gördüler. Uygar toplumlarda hangi işe yararlarsa yarasınlar, bütün şiddet ya da kahramanlık eylemlerinde aynalar gereklidir. İşte bu yüzden Napoleon da Mussolini de kadınların erkeklerden aşağı olduğunda bu kadar ısrarcıdırlar, eğer onlar aşağıda olmasalardı kendileri büyüyemezlerdi. Bu da çoğunlukla kadınların erkeklere gerekli olduğunu kısmen de olsa açıklamaya yarıyor.