Pek iyi bir üçleme değildi. İlk olan Final Fantasy XIII aslında diğer FF oyunlarından farklı bir oyun. Öncelikle neredeyse çizgisel bir oyun. Çoğu kişinin eleştirdiği bu yön de açıkçası benim hoşuma gitti. Çünkü herhangi bir şekilde karakteri kasmaya gerek duymadan, hiçbir şekilde kendini tekrar etmeyen mekanlarda ilerliyoruz. Bu mekanlar güzel tasarlanmış, baktıkça bakma isteği uyandıran mekanlar. Mağara gibi yerlere girdiğimizde bile ferah ve sıkılmadığımız bir ortamla karşılaşıyoruz. Tekrar etmediği için de su gibi akıyor. Fakat 11.bölüm ile birlikte bizi açık dünyaya salıyor ve anlıyoruz ki ilk 11 bölüm öğretici kısımmış. Savaş dinamikleri tam olarak o zaman oturuyor. O sevdiğim çizgisellikten çıkıp karakteri kasmak zorunda kaldığımız bir yapıya dönüyor. Oyunun yaklaşık %40’lık kısmı bu şekilde ilerledikten sonra da bitiyor. Açıkçası beğendiğim bir hikayesi yok, ana karakter olan Lightning’e bile ısınamadım. Ama belli bir macera yapısı oluşturmuş. Bunun yanında arkadaşlık, sevgi temalarını işlemeye çalışmış, kimisine göre başarılı olmuş bana göre yüzeysel kalmış temalarda hikayesini anlatıyor ve açık kapı kalmadan bitiriyor. Ama başarılı sayılabilecek satıştan sonra devamı için kollar sıvanmış.
Final Fantasy XIII: 7/10
Final Fantasy XIII-2 ucuza kaçılmış bir oyun. XIII’ün sonu değiştiriliyor ve zorlama bir devam hikayesi yazılıyor. Ana karakterimiz Lightning değil. XIII’de eleştirilen çizgisel yapı kaldırılıp açık dünya sistemine geri dönülüyor. Bunun yanına Pokemon’daki gibi hayvan topladığımız, geliştirdiğimiz ve savaştırdığımız yeni oynanış dinamikleri eklenmiş. Ara sahnelerde CGI’lardan olabildiğince kaçınıp oyun içi sinematiklerle geçiştirilmiş ve son oyun olan Lightning Returns’e köprü oluşturmak için gereksizce uzatılan bir hikaye işlenilmiş. Muhtemelen de serideki en kolay unutulan oyun bu olacak.
Final Fantasy XIII-2: 6/10
Lightning Returns: Final Fantasy XIII değişik yeniliklerin olduğu bir oyun. Savaş sistemi komple değiştirilip zaman bazlı sıra tabanlıdan çıkılmış ve hack n slash’a yakın bir hale bürünmüş. Stamina görevi gören bir bar var ve ona göre saldırılarımızı yapıyoruz. Oyunda ilerledikçe o bar da gelişiyor, kullandığımız yeteneklerin bardan kullandığı yer azalıyor ve savaşlar gittikçe daha akıcı hale geliyor. Bir diğer yenilik kıyafetler. Oyunda 30’dan fazla çeşit çeşit kıyafet var ve bu kıyafetleri istediğimize göre renklendirebiliyoruz bile. Edinilen zırhlar, kılıçlar, aksesuarlar giymeye, edinmek için çaba göstermeye değecek şekilde görünüşe etki ediyor. FF7’den, 10’dan hatta Tomb Raider’dan bile kıyafet var. Oyunun sıkıcı olma yanını ciddi şekilde engelleyen bir çeşitlilik katıyor.
Oyunun dünyası ise 4 farklı orta büyüklükte mekandan oluşuyor. Bu 4 dünyayı ana görevleri ve yan görevleri yaparken ezberliyoruz. Fena dizayn edilmemişler. Yine zaman zaman çeşitli yapılara “Ne güzel yapmışlar.” diye baktırtıyor. Hikaye de ona göre tasarlanmış. Ne yazık ki bu oyunda da hikaye zayıf, çok fazla “plot hole” denilen yani hikayeyi anlamsız ve temelsiz yapan olay var. Fakat Lightning bu oyunda tekrardan ana karakterimiz ve kişilik olarak biraz daha yoğunlaşılmış bir duruma sahip. İlk oyundaki soğuk ve anlamsız davranışları aksine bu oyundaki amacı biraz da kefaret ödemek olduğundan karakteri benimsemek daha kolay oluyor. Ara sahnedeki CGI sinematikler ilk oyun kadar olmasa da 2.oyun kadar zayıf değil. Zaman zaman etkileyici sahneler içeriyor, final olarak da beklenildiği gibi.
5 Sene önce falan oynamıştım FF XIII’ü ve XIII-2’yi. Bundan önce PS2’de FF X’nu ve X-2’yi oynamıştım. FF X’de sıra tabanlı bir dövüş sistemi vardı envanterimdeki eşyaları rahat rahat kullanıyordum. XIII’de gerçek zamanlıya döndürülmüş, hiç hoşuma gitmemişti, sürekli otomatik dövüş ya da en yakın büyüleri seçerek savaşmak zorunda kaldım. Hikayesi fena değildi XIII’ün ama XIII-2 bana da zorlama geldi. Lightning Retuns’e de bir türlü başlayamadım. Hala sıradakiler arasında.
Önceki oyunlarda da var bu. FFX serideki zamana bağlı olmadan saf sıra tabanlı olan nadir oyunlardan biri. Benim serideki en beğendiğim oyundur. X-2 ise en kötü bulduğum.
Sezon ikiden beri LoL, üzerine üç senelik HS oynadıktan sonra TFT çıktı karşıma. Çok güzel oyun, gereğinden fazla zaman yiyor ama onu başından kalktıktan sonra saate bakınca anlıyorum sadece. Blizzard HS’yi mahvedince arkada iş yapabileceğim -chill- bir oyun bulmak ve bunun en uzun süre oynadığım oyunun bir kolu olması sempatimi çok arttırdı.
Kömür ve yiyecek idaresini iyi yapmak gerek. Hızlıca 2-3 workshop koyarak teknoloji hızını arttırıyorum, bir an önce steam core gerektiren işletmeleri araştırmak şart.
İlk oyun ile alakası yok. Konsol kırması bir görüntüsü var. On saati geçtim ama bir türlü alışamadım. Sanırım Cd Project Red oyunlarında oyuna alışma süresi bir hayli uzun. İlk oyunda da benzer sıkıntılar yaşamıştım. Bu problemi Cyberpunk 2077’de tekrarlamamalarını diliyorum. (Kesin tekrarlayacaklar)
Witcher 2 ilk oyunun kaldığı yerden devam ettiriyor hikayesini. Bu güzel bir detay. Fakat geriye kalan her şey farklı. İlk oyuna dair eleştirdiğim ne varsa değiştirmişler ama yerine koydukları sistemin alışması zaman alıyor. Muhtemelen alıştıktan sonra rahat edeceğim.
Oyunda vakit geçirdikçe konsolda daha keyifli oynanabileceğini düşünmeye başladım. Menülerden, kontrollere kadar her şey konsollar düşünülerek yapılmış. Bakalım nasıl gelişecek oyun.
Fikir edinmek için kuzenimin bilgisayarında Dark Souls 3 oynadım ya da oynayamadım çünkü ilk boss’a gelemeden öldüm. Oyunun evreni izlediğim lore videolarından sonra epey ilgimi çekiyor hiç bir kitapta okumadığım ya da oyunda görmediğim kadar karanlık ve iç karartıcı bir evrene sahip ama o kadar para verdikten sonra beceremeyip bırakmak ya da sinirden klavyeyi kırmak istemiyorum.
Bunun dışında Dragon’s Dogma Dark Arisen oynamaya başladım şimdilik Cassardis’den çıkıp Encampment’e gelip pawnlarımdan birini aldım. Karakter yaratma ekranı çok iyi hikaye şimdilik klişe başladı ama ileride ne olur bilemem. Çoğu oyunda olduğu gibi burada da rogue sınıfını seçtim.
Geçen haftalarda Mutant Year Zero Road to Eden’i bitirdim. Çok keyifli vakit geçirdiğimi söyleyebilirim. Sıra tabanlı taktik üzerine kurulu oyunları sevenler ya da başlamak isteyenler için oldukça ideal.
Bugünlerde de Dead By Daylight oynuyorum. Oyunu ilk çıktığı zamanlar almıştım. Şimdi oldukça gelişmiş ve değişmiş. Oynamak isteyen varsa birlikte oynayabiliriz, bende yeni öğreniyor sayılırım
Oynadım düüün. Manyak bir oyundu. İnat ettiğim için gece 4’te bitirip bırakabildim anca. :d Teşekkürler öneri için. Zaten bu konudaki yazılanlardan bir istek listesi yapmışım ki, cüzdanım ağlıyor.
Grim Fandango, I Have No Mouth and I Must Scream, Sanitarium, The Dig, Full Throttle, Beneath a Steel Sky, Gemini Rue gibi oyunları bitirmiş biri olarak Unavowed en beğendiğim point and click oyunlarından birisi oldu. Oyunun dünyası güzel, ana karakterler çok iyi yazılmış, bölümlük giren karakterler ilk girdikleri andan itibaren ilgi uyandırıyor ve hepsi dolu dolu. İçerdikleri mesaj olarak da, oyunun genel hikâyesine katkı olarak da. Çözülen her bir gizemdeki detayların oyunun sonuna doğru bulmacadaki doğru yere oturması başarılı şekilde tasarlanmış ve hepsi farklı mesajlara, konseptlere sahipler. Ufak tefek eksiklikler elbette var. Bazen oynanış olarak, bazen de hikâyeyi hızlandırmak için üstün körü geçilen -Vicki’nin telefonla parmak izi gönderip anında kimlik öğrenmesi gibi- şeyler var ama hikâyeyi zedelemiyor. Kısacası çok beğendim.
8.5/10
Unavowed’dan önce Red Dead Redemption 2’yi ve Yakuza 0’ı bitirdim. RDR 2 için yazı yazmak gerçekten beni yorar. Oyun dünyasına bir daha böyle bir oyun gelir mi bilmiyorum.
Unavowed gerçekten de güzel oyundu Wadjet Eye’ın hemen hemen her oyununu seviyorum. Oynamadıysan Technobabylon’u da tavsiye ederim, o da çok sağlamdı.
Unavowed’ın bir diğer özelliğiyse Blackwell oyunlarıyla aynı evrende geçmesi. Hatta bir nevi devamı diyebiliriz. Logan da tıpkı Rosangela Blackwell gibi bir Bestower. KayKay’i de son Blackwell oyununda görmüştük. O evreni genişletip hayaletlerin yanına cinler, şeytanlar, ejderhalar gibi şeyler katmaları çok güzel olmuş
