Bu olayın yaşandığı güne uyanmadan önce bir rüya gördüm. Tesadüf olsa da genelde bazen bu tip tesadüflere çok denk geliyorum. Rüyamda dünya çığırından çıkmıştı. Dışarıda yoğun bir keşmekeş ve ölü bedenler vardı. İnsanların elleri, kolları, kafaları toprak altından dışarı uzanmış, kırılmış, çarpılmış ve bükülmüşlerdi. Bir kısım insan kaçmaya kurtulmaya çalışıyordu. Ailemin yarısı paramparçaydı… İnsanlar acımasızca birbirini katlediyordu. Tam bu sırada bunun bir rüya olduğunu kavradım her zamanki gibi ve kendime uyanmam gerektiğini söyledim. Genelde uyanmak isteyince insan pek uyanamadığı için kendimi o keşmekeşin içine atmam gerekti. Neyse… Velhasıl uyandım. Hemen ailemi filan aradım. O sırada da televizyonu açmaya koyuldum. Genelde bu tip etkileyen rüyalardan sonra bunu yaparım. Haberleri gördüm. Sonra saldırının videolarını gördüm. Ve bir şey fark ettim onları izlerken. Filmlerde, videolarda, oyunlarda, rüyalarda birileri ölünce bunun bilinçaltında gerçek olmadığını bildiğiniz için istemsizce rahat oluyorsunuz. Sahneler ne kadar vahşi olursa olsun bunu biliyorsunuz ama o görüntülerin gerçek olduğunu bildiğinizde insan çok daha farklı hissediyor. Korkunçtu. Bir insanın böyle bir şey yapabilmesi korkunçtu. İnsanın insana bunu yapması korkunçtu. Sırf din, dil, ırk vs. gibi anlamsız ayrıştırmalardan nefret ediyorum. Bir toprak için birbirini öldürenlerden de nefret ediyorum. Eğer insan denen şey buysa insandan ve kendimden de nefret ediyorum…
Dünya, aşırı sağ görüşün egemenliğinde biraz daha alan buluyor bu caniliklere. Aşırı sol olsa da olacaktı. Aşırı olan her şeyde bu olaylar oluyor, olacak. Bizler ne kadar göremesek de yanı başımızda da yaşanıyor bunlar. Zor hayatlar var. Yaşamak zaten zorken bu herifçi oğulları daha da zorlaştırıyor.
Benim birkaç tesellim var. Sonrasında gelen tepkiler, ki biraz da korkuyorum bundan, iyi tepkilerin çoğu yaşlı insanlardan; gençler az. Bir diğer tesellim de inşallah şehit olmaları. Ailelerinin de gönlünü az da olsa ferahlatır umarım bu düşünce.
Bizler sonrasında olacaklarla yaşayacağız. Dünya hem buraya, hem ötesine dair umutlarla yaşanılabilir bir yer. Umutları tazelemek gerek.
İyimser yaklaşımınıza hayran kaldım. Benim görüşüm ise orada babası, oğlu katledilmiş olan birisinin hiçbir şekilde teselli bulamayacağı yönündedir. Özellikle bunun internette acımasızca yayınlanması bulunabilecek bir teselliyi de öldürüyor. Ben sadece kendimi koyuyorum kalanların yerine ve orada benim kardeşim, babam olsaydı beni teselli edebilecek bir şey olmazdı.
Böyle umuyorum, benim babamın, oğlumun, annemin, kardeşlerimin başına gelse bilmiyorum ne olacağını ama sonrasına inanan biri olarak biraz, çok az da olsa bir tesellim olur. Gönlüm ferahlar demiyorum. Baya büyük bir delik açılır hayatımda. Kapatamam büyük ihtimal ama bununla kendimi avuturum.
Büyük ihtimal büyük bir kin büyürdü içimde ama işte ne olur o kin, bilmiyorum. O yüzden umuyorum. İnşallah bir teselli olur ki İslam’da şehitlik mertebesi epey büyük bir mertebe olarak görülür. Ölümün en hayırlısı gibi düşünün. Bu inancı tartışmak istemiyorum, böyle bir görüş olduğunu belirtiyorum sadece.
Gün içindeki dikkat dağıtıcı unsurlar yüzünden işime odaklanamadığım için yine geceleri çalışmaya başladım.
20 yaşında vücudum buna dayanıyordu, 25’te dayanıyordu, 30’da hafif zortlar oldu, 35’te yalnızca iki haftadır gece çalışıyor olmama rağmen tenim kırmızı kırmızı kabarmaya başladı. Vücudum yer yer su toplamış gibi.
Gündüz odaklanmanın bir yolu var mıdır? Eğer dikkatimi dağıtan ışıksa (ki ben öyle olduğunu sanıyorum) bir cepheden gelen ışığı tamamen kesmek mümkün müdür? Karartma perdelerine ek olarak ne yapılabilir? Sürekli eski maçların tekrarlarını gösteren bir kanal var mıdır? (Gülmeyin, şu dünyada en güzel spor programı ya da maç izlerken odaklanabiliyorum.) İç organlarım kahveden ve çaydan çürüdüğünden acaba kafein almanın başka yolu var mıdır?
Şimdilik sorularım bu kadar sayın yargıç.
Söz savunma makamının.
Ben odamın camlarını aliminyum folyoyla kapladım mis gibi siz de öyle yapabilirsiniz. Bir de metilfenidat baya işe yarıyor ben de doktorla bir görüşürseniz belki işe yarar.
Teşekkür ederim. Şu folyo mevzusunu bir düşüneceğim. Odaklanma sorunumdan ötürü yakın zamanda bir psikiyatrist ziyaretinde bulunmayı da düşünüyorum. Muhakkak sorarım. Bu tür bir öneri daha almıştım zira.
Yeni doğmuş bir bebek bulun ve sevin.Özellikle akraba yada sevdiğiniz bir arkadaşınızın bebeği olsun.Bütün enerjini alır ve rahatlarsın.Sonra güzel güzel odaklanıp çalışmaya devam edersin.Kendine de zarar vermeyi azalt.Olmaz öyle şey.Eski maçlardan da bir öneri vereyim.Old Trafforda Man utd vs Real Madrid maçı.4-3 bitmişti ve hale’n unutulmaz bir maçtır.
Ben de benzer bir şekilde gözüme azıcık ışık bile değse uyuyamam bu sebeple de panjur yaptırmıştım. Panjur açılıp kapanabildiği için gayet kullanışlı oluyor ve kapandığında ciddi anlamda gece gibi karanlık yapıyor. Bundan önce özel sinema perdesi diye bir şey denemiştim. Siyah ve güneşi geçirmeyen bir perde ama yanlardan ışık aldığı için yine rahatsız olmuştum. Panjur kadar rahatını görmedim.
Ahahah bebek onerinizi ne yazik ki uygulamam mumkun degil. Cunku cocuklar, hele ki bebekler beni rahatlatmak yerine inanilmaz geriyorlar. Yegenimi sevmeye gidip geldigimde eve dayak yemis gibi donuyorum. Bu o tur bir elektrik alma verme meselesi degil. Hani bunu da buraya yazmamin nedeni birazcik (atiyorum) pomodoro teknigini dene, ne bileyim bak ben soyleli fasilalar uyguluyorum filan gibi oneriler bulmakti:) Fakat mac onerisi super oldu. Onun banttan yayinini bulabilir miyim bakayim.
Ya kiraci olmak…
Gece beni muhtesem odaklayan sey tek isin kaynaginin monitor olmasi. Tunelin ucundeki isik gibi. Cok net odaklaniyorum. Lakin gunduz her yer aydinlik olunca gozlerim ekrana odaklanamiyor bir turlu. Karartma perdesi + yukaridaki folyo onerisine benzer bir yontem is gorebilir sanki.
Sinema perdesi o zaman epey iş görür. Biraz uzun ve biraz geniş yaptırırsan o zaman faydası daha çok olacaktır. Ben kusursuz bir karanlık aradığım için panjur istemiştim. 
Bunun dışında ben de odak sorunu yaşadığımda ders çalışırken (gece çalışmaya alışkınım ve gündüz çalışmaya başlayınca denediğim bir yöntem) alarm kuruyordum. Mesela 20 dakika sonrasına alarm kuruyorum ve alarm çalmadan asla kafamı o dersten kaldırmıyorum. Kendi kendime başka şeylerden konuşup düşünsem bile 20 dakika dolmadan kalkmıyordum. Tek cümle okusam bile inatla buna devam ettim. İlk günler zor oluyor. Yaklaşık üç güne insan alışmaya başlıyor ama bunun için ortamın epey aydınlık olmasına özen gösterdim. Sonra 40 dakikaya alarm kurmaya başladım. Üç gün daha bu şekilde devam ettim. Sanırım beyin odak noktasını alarma yönlendiriyor. Alarm çalınca rahat edeceğim gibi bir algı oluşuyor. Günler geçtikçe epey alıştım ve sonunda hiç kalkmadan 2-3 saat kadar çalışabilir hale geldim. Her alarm çaldığında çok mola vermedim yalnız. Kalktım ya camı açıp hava aldım ya da elimi yüzümü yıkadım ya da işte kahve yaptım. Bir yerden sonra alıştım.
Bu sistem bende bir şekilde işe yarıyor. Önceden bağdaş kurmadan oturamazdım mesela ama doktor yasaklayınca mecburen uzatmaya alışmam gerekiyordu. Aynı şekilde ayaklarımı uzatıyordum ama her yarım saatte bir kendime 5 dakika bağdaş kurma hakkı sunuyordum. Ilk hafta işkence gibiydi. On beş gün sonunda epey rahat etmeye başladım. Şimdi de uzatmadan duramıyorum. 
Her gün yaklaşık 4 saatim var ve 6-7 saat çalışmam lazım. Keşke bu kadar fazla ders almasaydım diyorum içten içe.
Ayrıca sevgi konseptini hiç anlamadığımı fark ettim. 
Yalnız olmak öyle güzel geliyor ki. Bunun bozulması korkutucu.
Merhabalar, birazcık kafanızı şişirtmeye geldim. Biraz doldum ve içimi dökmek istiyorum.
Öncelikle son dönemlerde yoğun bir şekilde lise ve çocukluk yıllarıma özlem duyuyorum, bunun acısını çekiyorum diyebilirim. Bunu gidermek için farklı farklı şeyler yapsam da pek dindiremiyorum ve içimde hep bir özlem var.
Ayrıca son dönemlerde çok duygusallaştım, kendime nedense sürekli en ufak şeyde çok üzülebilecek durumda buluyorum.
Ayrıca uzun süredir beni ele geçirmiş bir isteksizlik ve bıkkınlık var. Yolunu kaybetmiş, amaçsız biri gibiyim. Sorumluluklarımı yerine getirmiyorum ve bunun yaşattığı vicdan azabı omuzlarıma daha fazla biniyor. Bu durum kısa bir süre değil, aylarca var. Neden böyle oldum, anlayamıyorum. Nasıl kurtulacağımı ise hiç bilemiyorum. Telefonun bir etken olduğunu düşünüp instagram hesabımı kapattım ve youtube uygulamasını sildim, bakalım neler olacak. Tembel ve amaçsız birisi hayatta hiçbir yere gelemiyor genellikle. Bakalım kendimi uzun vadeli olarak toparlayabilecek miyim? Yazarken bile içim daraldı.
- Yolun sağından yürünsün.
- Arabalar tam döneceği esnada değil biraz önceden sinyal versin ki döneceklerini anlayalım.
- Durup yayalara yol veren sayın şofeerler lütfen elinizle ‘‘buyrun geçin’’ işareti yapın, ‘‘geç geç hadi geç’’ şeklinde elinizi sallamayın. Tamam kibarlığa alışık değilsiniz anladık ama bazen heyecan yapıyoruz.
Yazmaya merakınız var mı bilmiyorum ama bir kurgu oluşturmaya çalışın. Bugüne kadar sevdiğiniz her şeyin özlemini onları yazınızda kullanarak dindirin.
Dostum hiç öyle düşünme.Özgüvenini topla.Şu hayatta kendimden daha tembel kimse görmedim.Emin ol Garfielddan bile daha tembel ve iş erteleyen birisiyim.Hiç el becerim de yoktur.İki yumurta kırsam koca mutfak dağılır.Fiziksel olarakta mükemmel sayılmam.Sportif olarakta çok zayıfım.Eee ben bu kadar negatif durumda nasıl yaşıyorum.
- Her ufak şeyden mutlu olurum.
- Karşılıksız yardım etmek ve iyilik yapmak çok hoşuma gider.
- Her anda pozitif birisiymdir.
- Hiçbir zaman karşımdakini kendimden üstün görmem, hemde bu kadar beceriksiz ve tembel olmama rağmen.
- Özgüvenim gayet yüksektir.
- Hayatta beni en çok keyiflendiren şey Muhabbet etmektir.Yani bol bol muhabbet et herkes ile.Bakkala selam ver, bindiğin otobüs şöförüne selam ver, hergün sadece selam verdiğin kişinin halini hatırını sor.Birde doğaya karış şu güzel bahar ayları sana çok iyi gelecektir.
Ayrıca unutma burada seni her zaman dinleyecek birileri mutlaka vardır.
Youtube silmeseydin sana şarkı gönderecektim… 
Merhaba. Konudan bağımsız olarak Akaşa kayıtları, levh-i mahfûz ve serbest hafıza kavramlarını araştırmanızı öneririm. Aynı rüyalar çoğu “büyük” olayda benim de başıma geliyor. Onlarca bilimsel açıklama kafamda mevcut (TV’ye ulaşan radyo dalgalarından tutun algıda seçicilik ve bilinçaltımızın bize oynadığı oyunlara kadar) ancak ben bu rüyaların daha büyük anlamları olduğunu düşünüyorum. Philip K. Dick’in de bu konuda kendi düşünceleri vardır. Bakmanızı öneririm, yaşadığınız duruma bir anlam verebilmek adına.
