Yazım dili şiirsel olan tiyotro oyunu gibi bir kitaptı. Karakterler, konuşma şekilleri ve ilerleyiş öyle gibiydi yani.
Diğer unutulmuş fantastik klasikler de -1,2,5 -ana tema aşk ve sevda peşinde koşan tutkulu abiler idi. Bunda ise aşktan aşka atlayan aşırı derecede tutkulu, zeki , çapkın ama çapkından ziyade tam bir ****ak birisi . Tam tabiri bu olur cidden. -Tabii, öyle görünen ama daha derin şeyler var içinde.-
Kelime oyunu, laf cambazlığı ve akıl oyunu dolu bir kitap. Bir çok mitolojik ögeyi, karakteri, olayı, durumu ek olarak dini, siyasi veya tarihi kişilikleri de aynı şekilde dalgaya alma ile dolu bir kitap. Zaten bundan ötürü mahkemelikte olmuş ve kazanmış ki bu daha da ilgi çekici yapıyor. Fazla dipnot ve açıklama gerekiyor bazı kısımları anlamak için. Bazı noktalarda direkt sayfa dipnot yani ve karakter açıklaması için 3-4 kere arka arkaya kesilip akıcılığı bozduğu oluyor. Bu tek eksisi oldu gözümde. Kendi kitaplarına ve karakterlerine bile gönderme yapıyor yani.
Unutulmuş fantastik klasikler içinde okuduğum en iyi kitaptı. Genel olarakta okuduğum en iyi kitaplar içerisinde idi. Kesinlikle tavsiye ederim okunmalı diye düşünüyorum.
Bu kitaba başladığına göre, artık sen eski sen olamayacaksın demektir. Hatta sonunu okuduğunda maalesef insanlardan eskisi gibi hoşlanmayacaksın. Dış dünya sana farklı gözükecek.
Hazan Bülbülü’nü okudum. Bu kitap Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın yazdığı ilk oyun olmakla birlikte aynı zamanda benimde yazardan okuduğum ilk oyundur.
Yazar bu kitabı sahnelenmek için değil de roman gibi okunması için yazmış. Kitabın sonuna kadar bu kitabın sahnelenmesinin önündeki tek engel olarak kitabın ve diyaloglarının uzunluğunu görmüştüm; ama kitap sonu itibariyle toplum yapımıza ne kadar aykırı olduğunu gösterdi bana, muhtemelen sahnelense bile ilk birkaç gösterimden sonra yasaklanırdı.
Yazarın samimiyetini bildiğimden dolayı, toplumsal bir soruna vurgu yapmak için bu kadar çarpıcı bir sona sahip bir kitap yazmış olduğu kanaatine vardım. Başka bir yazar bu kitabı yazsaydı, bir art niyet arardım.
H.G. Wells’in “Efendi Uyanıyor” kitabını bitirdim. Bu kitapla beraber birazdan bahsedeceğim Philip K. Dick’in “Sizi İnşa Edebiliriz” kitabını beraber okudum. Hatta bir bölüm bu kitaptan bir bölüm diğer kitaptan okuyarak ilerledim. Çünkü iki kitapta hem sürükleyici hem de merak uyandırıcı bir kitaptı. Kitap, yüz yıl öncemizin dünyasından bizi iki yüz yıl ilerisinde geçen bir distopyaya götürüyor. Ama hem de ne götürme. Wells’in üslubunu ve konuyu anlatış tarzını çok seven ve ne yazarsa yazsın okuyan biri olarak, bu kitabına bayıldım diyebilirim. Bu kadar ileri görüşlü olup, teknolojinin, insanları, hatta toplumun ne şekilde değişebileceği büyük bir öngörüyle ele alınmış. Wells’in arka planda okuyucuya vermeye çalıştığı “toplumu kurtarma” düşüncesinin ele alınışını da ayrıca beğendim. Şu anda bu kitap Wells’İn kitapları arasında “Zaman Makinesi” kitabıyla yanyana en tepede duruyor.
Bir diğer kitap ise PKD’nin “Sizi İnşa Edebiliriz” kitabı. Bir iki aydır PKD okumuyordum ve gerçekten çok özlemişim. Anlatılan konu ilgi çekici olmakla beraber, klasik bir PKD anlatımıyla sizi bambaşka kafalara götürüyor. Zaten yazarı seviyorum ve okurken konu asla sizin tahmin etmeye çalıştığınız yöne gitmiyor. Sonrai bölümde kesin şu olur dedikçe bambaşka bir şeyle karşılaşıyorsunuz. Genel olarak çok beğendiğim bir kitap oldu. Fakat buradan Alfa yayınlarına sesleniyorum: ne olur kelime hatalarına, yanlış yazıma dikkat edin. ilk defa bir kitapta bu kadar çok hatayla karşılaşıyorum. Bazı kelimeler birleşik bazı kelimeler yanlış bazı cümleler bozuk. Okurken işkence çektim.
Forumda abartıldığını çok duymuştum fakat ben hiç öyle düşünmüyorum. Çok üst düzey bir roman okudum. Çok beğendim. Hem sürükleyici hem farklı, her şey var. Hala okumayan kaldıysa(benim gibi) kesin okusun.
Talebe bir anı kitabı, bağnaz bir ailede büyüyen bir kızın duvarlarından kurtulmaya çalışmasını anlatıyor. Sanırım kitapla ilgili en sevdiğim şey olayları dramatize etmeden anlatmasıydı, olaylar gerçekten insanın ağzını açık bırakacak cinstendi ama olduğu gibi anlatılmıştı. Yazar tarihçi olduğundan olsa gerek olaylar olduğu gibi, edebiyattan uzak bir anlatımla anlatılmıştı.
Okumak için Post-Apokaliptik bir hikaye arıyordum, Leibowitz İçin Bir İlahi’ye başladım. Okumayı ertelediğime pişman olduğum bir kitap oluyor diyebilirim. Henüz ilk bölümü bitirdim ve ilk bölümü çok beğendim.
Kitabın henüz 3te 1ini bitirdim. Hikaye ana senaryodan yan senaryolara geçip biraz farklılaşıyor. Fakat Perrin bölümleri inanilmaz sıkıcı ve uzun. Aslında sıkıcı demiyelim ama gereksiz uzun. Çok sevimsiz bir ikili Bu Perrin ile Faile. Birde çok fazla karakterler gelmeye başladı seriye isimleri ve olayları anımsamakta zorlanıyorum. Bu aralar çok zaman ayıramıyorum kitaba. Ama 1 haftaya bitiririm diye düşünüyorum.
Günümüzden iki yüzyıl önce, hem de bir kadın tarafından yazılmış bir kitap. Eminim hepimiz bir şekilde popüler kültürde yansıtılan Frankenstein imajına maruz kalmışızdır. Elbette bahsettiğim imaj Frankenstein’a değil, onun yarattığı canavara ait ama çoğu insanın gözünde Frankenstein o canavarın ta kendisi. Benim aklımda bu imajın en çok kalan kısmıysa gökte şimşekler çakarken karanlık bir kalede gözlerini açıp kollarını öne uzatarak doğrulan bir yaratık. Kafasındaki birkaç dikiş iziyle, sarımtırak cildiyle sadece homurdanıp dehşet saçan bir canavar. Peki ya kitapta her şey böyle mi gelişiyor? Okuyup görünüz efenim
Şimdi okuduğum kitapla dış görünüşü hariç belki de hiç benzerliği yok. Bu canavarın zeki olabileceğini, hatta onun kitaptaki konuşmalarını diğer tüm karakterlerin konuşmalarından daha çok seveceğimi ve ona hak vereceğimi pek de tahmin etmiyordum. Bu arada daha önce hiç Frankenstein’ı konu alan bir film izlemedim, o yüzden eğer kitabı hakkıyla yansıtan bir film ya da dizi varsa da benim kafamdaki imajın belirli bir yapımdan gelmediğini belirtmek isterim. Kitabı henüz bitirmedim ama bir canavarla empati kuruyorum şu sıralar, bakalım hikayenin sonu nerelere varacak?
İlahi Komedya’nın ilk cildi olan Cehennem’i okudum.
Rekin Teksoy eseri mükemmel bir şekilde çevirmiş. Eserin orjinaline uygun bir şekilde, yapabildiği kadar şiirsel dili korumaya çalışmış. Bolca dipnotlara yer vermiş, hatta bazen gereğinden bile fazla dipnot koymuş. Eğer bu kitabı okumayı düşünüyorsanız Rekin Teksoy çevirisinden okumanızı tavsiye ederim.
Şairin dili çok hoşuma gitti. Cehennem’i güzelce tasvir etmiş, cehennem ahalisine bolca yer vermiş. Kitap bu yöneleriyle çok başarılı; ama şair gıcık kaptığı herkesi cehenneme tıkmış, eserini çoğu yerde intikam güdüsüyle yazmış. Ayrıca kitapta çok fazla isim ve gönderme geçtiği için bu durum okumayı zorlaştırıyordu, bir yerden sonra bu yüzden dipnotlara bile bakmadım. Nasıl olsa tanımadığım kişilerden bahsetmiş dedim.
Kitap bence yeterince evrensel bir eser değil. İtalyanca için önemli bir eser olabilir; ama bir Dünya Klasiği olarak adlandırılmasını doğru bulmuyorum, çok fazla yerel bir eser.
Mat kısımları azdı, özdü, güzeldi. Rand’ın farklı ulustan soylularla olan sahneleri ne kadar güzelse, kadınlarla olan sahneleri de bazı düşünceleri yüzünden o kadar bunaltıcı. Perrin olmayacağını duyduğumda sevinmiştim ama Perrin’in yeri tamamen Nynaeve ve Elayne ile doldurulmuş. Bu ikisinin iç sesleri yeterince sinir bozucu değilmiş gibi bir de sayfalar boyunca sirkte şaklabanlık yapıp, birbirlerinin dekoltesini tartışmalarını okuduk. Özellikle Nynaeve serinin tüm zayıflıklarını kendinde topluyor. Cinsiyetçi tavırlar, hiçbir sonuca ulaşmayacağını bildiğimiz gereksiz flörtleşmeler, 350 kere tekrar eden cümleler, RJ’nin “mizah” anlayışı… Ben bir karakterin 100 sayfa boyunca sağa sola çatmasını okumak istemiyorum.
Bazıları neden hikayelerde romantik ilişkiler olmamasında ısrar ediyor anlam veremezdim ama Robert Jordan sayesinde artık anlıyorum. Romantizm bu kadar mı kötü yazılır yahu. 5-6 tane ilişki var ama hiçbiri umurumda değil, çünkü çiftler arası bir uyum bir sıcaklık göremiyorum. Bunun sonucunda da bu ilişkilere harcanan sayfalar beni hikayeden koparıyor.
6’yı da okurum ama sonra devam eder miyim bilmiyorum. 1000 sayfanın 400 sayfası çok güzel ama 600 sayfa sıkıntıya değecek kadar değil. Dizinin senaristleri güzel bir editörlük işi çıkarıp tamamen hikayeye odaklanırlarsa şahane bir dizi olur.
Tam tabiri bu olur cidden. -Tabii, öyle görünen ama daha derin şeyler var içinde.-
