Yeni yıl için koyduğum hedefe ulaşmak için, bir yerden başlamak lazımdı. 
Uzun zamandır kitaplıkta beklettiğim için artık okuma zamanı geldi diye düşündüm. Kitabın başların da “ilk bu kitapla başladığım için hata mı yaptım acaba?” diye düşünüyordum. Genç karakterin kendi içinde yaşadığı, bitmek bilmez soruları beni bunaltmıştı. Neyse ki daha sonralarda kitabı elimden bırakamadım. Bitmesine az kaldı. Şimdilik iyi ya da kötü bir şey söylemek istemiyorum. 
32.Gün programının 1960 Darbesi üzerine hazırlamış olduğu programda görüp hem o dönem yapmış olduğu hamlelerin hem de konuşmalarındaki üslup ve hareketlerinin oldukça ilginç gelişinden dolayı Cemal Madanoğlu’yu kendi kaleminden okumak ve daha yakından tanımak istedim. Kitap, kendisinin gençlik yıllarından başlayarak sanırım Kore Savaşına kadarki hayatına tanıklık etme şansı sunuyor. Şu ana kadar yaklaşık üçte birini hiç sıkılmadan, yer yer gülerek, çoğu zamansa hayranlıkla okudum. Bu tarz konulara ilgi duyan herkesin okumasını önereceğim bir kitap.
Narnia serisini bitirdim. Seriyi çok beğendim. 10/10 
Narnia ülkesi Miraz tarafından yönetiliyor. Miraz, Caspian’ın babasını öldürüp ve tahtı ele keçiriyor. Caspian’ı oğlu olmadığı için büyütmek. Ancak çocuğu olduğunda Caspian’ı öldürmeye çalışır. Ama Caspian kaçıyor.
Az önce Üç Cisim Problemi’ni bitirdim. Buraya ne yazarsam yazayım övgülerim daima eksik kalır.
Olaylardan vs bahsetmek istemiyorum. Çünkü yukarda bahsi geçmiş. Kısacası bu kitap okuduğum tüm kitapların en iyisidir. Şimdilik, bilimkurgu piramidinin en üstüne Üç Cisim Problemi yerleşti. Anlatım, hikayenin içindeki mesajlar ve bilimkurgusal ögeler, hepsi dört dörtlüktü. Bazı yerler elbette bilgi birikimimizin yetersizliğiyle anlaşılmasa da bir bütün olarak düşündüğümüzde kitap harikaydı.
Kitaptaki bazı yerler gizemini korusa da diğer kitaplarda bu perdelerin aralanacağından eminim.
Kitaba puanım 10/10
Orhan Pamuk - Benim Adım Kırmızı
Yıllar önce ilk çıktığında Kırmızı Saçlı Kadını okumuştum, ama pek beğenmemiştim. O yüzden Orhan Pamuk kitaplarına uzak duruyordum. Ta ki geçen seneye kadar. Geçen sene minyatürle ilgili bir yazı okuduktan sonra bu sanata ilgi duymaya başladım. Benim Adım Kırmızı’nın minyatürle ilgili bir roman olduğunu bildiğimden dolayı da geçen yıl bu kitabı satın aldım, ama okumak bu yıla nasip oldu.
Aslında pek kitap okumak istemediğim bir zamanda bu kitaba başladım. Biraz kafa dağıtırım dedim, ama kitap hem sürükleyici olduğu için hem de zihni zorlayan bir yapısı olduğu için başka şeylerle ilgilenmeyi bırakıp bu kitaba yoğunlaştım. Hemen bitmesin diye de kitabı günlere yayarak dört günde okudum.
Minyatür sanatı ile ilgili kimi yerlerde fazla ayrıntıya kaçıldığı için başka okuyucu kitaptan sıkılabilir, ama bu kısımlar benim çok hoşuma gitti. Yine de hoşuma gitmesine rağmen bu bilgilerin kitabın kurgusuna biraz zarar verdiğini düşünüyorum. Kitabı okurken sırf bu yüzden odak noktasını kaybetmeye başladığını düşündüm, ama neyse ki yazar kitabın sonuna bu kısımları bağlamayı başardı.
Okuduğum kimi yorumlarda okuyucuların katili kolayca bulduğunu okudum, yorumlarda verilen alıntılarla aslında katille ilgili ipuçlarının fazlasıyla verildiğini gördüm. Bir yandan kitabın büyüsüne kapılıp katili bulamayışıma üzülürken, bir yandan da katili bulmaya fazla kafa yormayıp kitaptan haz almayı tercih ettiğime seviniyorum.
Bu kitapla birlikte ben de sıkı bir Orhan Pamuk okuru olmaya karar verdim. İyi kampanyaya rastladığım için aldığım Kara Kitap ve Masumiyet Müzesi’ni de kısa bir süre içinde okumayı planlıyorum.
Bu kitapta Pamuk’un çeşitli ebced hesapları kullandığını, hatta ismini bile ona göre seçtiğini yıllar önce bir yerlerde okumuştum ama hayal meyal hatırlıyorum. Senin var mı hocam bu konuda bilgin?
Okuma listemde iyi bir teşvik olacak okumam için
Kitabın arkasında yazarın sonsözü yer alıyor, ama böyle bir bilgi yer almıyordu. Kitapta yer alan ekmeğin fiyatını bile o döneme uygun olsun diye narh defterlerinden araştırmış, kitabı adeta nakış gibi işlemiş. Koskoca tarihçiler bile kitabı tarihi olarak değil de edebi olarak eleştirebiliyorlar ancak. Dediğiniz gibi ebced hesabı kullanılmış olabilir, eğer kullanılmışsa kitabın gözümdeki değeri artar. Kullanılmamışsa da o kadar da önemli bir şey değil, çünkü ebcedin kullanılmasını gerektiren bir konusu yok.
Yıllar önce Momodan sonra bu yazarın diğer kitaplarına neden devam etmemişim bilmiyorum. Geç olsun güç olmasın diyelim, kitabın içerisinde 8 harika öykü var. Hiyakelerin her biri birbirinden farklı ama bir nokta da birbirlerine bağlı bir evin odaları gibi hissettirdi bana.En çok şu hikayeyi sevdim diyemiyorum çünkü hepsini ayrı bir keyif verdi. Kesinlikle herkesin okuması gereken bir yazar.
Şuan yeni baskısını yapan bir yayın evi yok sanırım. İleride pegasus yapar herhalde yazarın diğer iki kitabını orada çünkü.
Bu kitaba poker face olarak yani ifadesiz bir yüzle başladım, başladığım gibi de bitti. 
Kitap maalesef klişelerle dolu. Tabi hedef okuyucu kitlesi nedir, kitaplar ne zaman yazılmış onu bilmiyorum, dolayısı ile hedef kitle içinde değilsem beğenmemem normal ve bu, kitapların hepten kötü olduğu değil, bana hitap etmediği anlamına geliyor.
20 sene önce okusam beğenir miydim? Bir ihtimal. Sonraki kitaplara şans verip vermeyeceğimden de emin değilim. Belki diğer kitaplar çok daha iyi, çok değişiyor filan gibi yorumlar okursam olabilir ama şimdilik öyle bir niyetim yok. Kadim eşyalar ve satirler ufak da olsa bir şeyler vaat ediyor ama dediğim gibi, önce bir iki olumlu yorum okumam lazım.
Sonuç olarak, bu kitap çok daha iyi yazılabilirdi. Tamamen aynı öykü, daha farklı bir anlatımla 7 hatta 8 puana ulaşabilir. Mesela Ende’nin Momo kitabı da görece çocuk kitabı ama anlatımı ve alt mesajları o kadar güzeldi ki çok severek okumuştum. Bu kitapta ise bunlar eksikti maalesef. Dolayısıyla bu haliyle 6 bile etmiyor ne yazık ki. O yüzden kitaba puanım 5.
Tabi hedef okuyucu kitlesi nedir, kitaplar ne zaman yazılmış onu bilmiyorum, dolayısı ile hedef kitle içinde değilsem beğenmemem normal
Planın içindeki plan, hilenin içindeki hile ve Dune içindeki Dune.
İlk kitabın fantastik çekiciliği, serinin beşinci kitabında yeniden ortaya çıkıyor. Belki komik olacak ama kitabı en net ifade edecek cümle, Dune’da kartlar yeniden dağıtılıyor olabilir. Hakimiyeti ele geçirmek isteyen birçok güç odağı görüyoruz kitabın başında. Her güç odağı bir katman olarak hikayeye derinlik katıyor iyice. Ve her sayfada düğümün biraz daha çözülüp olayların nasıl sonuçlanacağını merak ede ede kitabı bitiriyorsunuz.
Bu kadar fazla güç unsuru olunca haliyle kitapta hayatta kalma mücadelesi verilen anlar çoğalıyor. Ve o anların aktarımı film sahnesi gibi geçti benim gözümden hep ve etkilendim doğrusu. Hele Miles Teg karakteri. Sanırım çoğu kişinin Dune serisinde en sevdiğim üç karakter listesini baştan düşünmesine sebep olacak bir karakter.
Sadece kitabın başlarında bahsettiğim katmanlar insanı biraz yoruyor ve kitaba girmek biraz güç hale geliyor, en azından bana olan buydu. Beşinci kitaba kadar geldiyseniz o kadarına da göz yumarsınız zaten.
Yazarı tarafından iptal edildi. Silinmesini istemiyor, böyle kalsın. Kapladığı yer için özür diliyorum.
Hermann Hesse yine bir kendini arama hikayesi ile bizlerle. Ben Hesse okumayı çok seviyorum, okurken her paragrafta düşüncelere dalıyorum. Herkesin seveceği bir yazar değil ama herkesin anlayabileceği bir felsefeye sahip. Kitap, tıpkı diğer kitaplarında olduğu gibi, önceleri normal bir hikaye ile başlıyor, devamında alabildiğine mistik öğelerle, olağan üstü bir anlatıma kavuşuyor. Demian biraz Bozkırkurdu’nu, biraz Knulp’ı anımsattı bana. Ana karakterimiz Emil Sinclair’ın onlu yaşlarıyla başlıyoruz ve yavaş yavaş büyürken karakterimizin değişimini takip ediyoruz. Gençliğine geldiğinde ise mistisizm ve doğu felsefesiyle harmanlanmış, kendini bulma öyküsüyle karşılaşıyoruz. Tabii bu yolculukta, yaşanan değişimde baş rol Demian isimli arkadaşı. Özellikle çocukluk döneminde yaşananlar çok sempatikti ve yüzümde gülümsemeyle takip ettim olayları.
Gerek genel mesajıyla, gerek kurgusuyla, gerekse edebi dili ve lezzetiyle ben çok sevdim bu eseri. Tabii son dönem bilim kurgu ağırlıklı okuma yaptığım için bu tarz okumaları özlemişim, onun da etkisi oldu bu kadar sevmemde. 
Özellikle Hesse’yi daha önce okumuş ve sevmiş olanlara tavsiye ederim.
Herkese keyifli okumalar dilerim.
Vâkıf Ve Imparatorluk
Daha yeni 30 dakkika önce bitirdim. Her açıdan ilk kitaptan daha iyiydi. Sadece kitabın sonu ile ilgili bir şey aklıma takıldı o da,
Bayta salak mısın? Niye önce Katır’ı öldürüp sonra ruhbilimci’den 2. Vâkıf’ın yerini öğrenmiyorsun? Umarım Spoiler ile ilgili olarak inşallah ben bir yeri kaçırıp yanlış anlamamışımdîr.
Bu arada @JrThoth kardeşimiz uyarmıştı ben yine uyarayım kesinlikle kitabın arka kapak yazısını OKUMAYIN.
Dune serisine başlayacaktım bu yorum aklıma gelince Üç Cisim Problemi’ne başladım.
Üç Cisim, Dune’u bile solladı. Umarım beğenirsiniz.
Unutamayacağım, tekrar okuyacağım bir kitap oldu.
Arkadaşlığı, cesareti, birlik olmayı, savaşı, liderliği, çocuk vicdanını, çocuk merhametini anlatan harika bir kitaptı.
Herkes kendinden ve çevresinden bir şeyler bulabilir bu kitapta.
Nemecsek’in ölümü çok dokunaklıydı.
Boka’nın elçiler ile savaş kurallarını konuştuğu yeri ve savaş sonrası düşmanların birbirlerine olan saygılarını gösterdiği yeri okurken çok keyif aldım.
Dünyanın bütün çocukları Pál Sokağı’ndandır!
Şu kitabı görüyorum hep ama kapağı o kadar kötü geliyor ki gözüme sürekli erteliyorum. Bir de ithakinin kitap kapaklarını ödüllerle, referanslarla reklam panosuna çevirmesine aşırı gıcık oluyorum.
İthaki’yi, kapağı, ödülleri hepsini bir kenara bırakırsak kitabın kendisi ve üçleme bir başyapıt.
Ben de üçüncü kitabın çevirisi için uzun süre beklemiş ve yakın zamanda okumuştum, gerçekten okunması gereken kitaplar arasında olduğunu düşünüyorum.
