Çok ama çok yoğun bir okuma oldu. Yorucu ve açıkçası sıkıcı bir deneyimdi. İlk başlarda her şey güzeldi; gizemli, büyük bir evren vardı karşımda. Fakat bir hikaye bitip, bir yenisi başlayınca, İstanbul trafiğinin beş dakikalığına açılıp, üç saatlik kilit olmasına benzer bir döngüye girdi. Romanın akıcılığı durmadan düşüp yükseliyor. Bu tarz bir yazım stilini hiçbir yazarda görmedim açıkçası. Tercih de edilmemeli.
Hikayelerin hepsinde gizem unsuru vardı. Bazısı aksiyonlu, bazısı muallak, bazısı ise bizden, içten ve duygusaldı.
Romanın en güzel yanlarından biri, insan doğasının asla değişmeyeceğini gözler önüne sermesiydi. Eski Dünya yok olmuş, ama insanlığın gayeleri, hırsları, çatışma nedenleri hep aynı.
En sevmediğim şey romanın dili oldu. Çeviriden mi kaynaklı, yazarın dilinden mi, yoksa kitabın yoğunluğundan mı bilmiyorum fakat hem okuma hızımı düşürdü hem de okurken sıkılmama sebep oldu. Bazı kitaplar yoğun olmasına rağmen akar; bu kitap hem yoğun, hem akmıyor. Okurken kafamda çoğu şeyi canlandıramadım.
Papaz her gün pilav yemez diye bir laf vardır. Hacılar’ın anlattığı hikayelerin final sorunu bu. Hep vurucu, şaşırtıcı bir kapanış uğraşı güdülmüş ama bir süre sonra bu durum şaşırtıcılığını yitiriyor.
Bazı romanlar vardır: Çekici olmaktan ziyade ilgi çekmek için saçmalar, şirazeyi kaçırır. Özellikle bu tip romanlar psikoloji ve bilimkurgu temalı olur. Hyperion’ı bu listeye dahil etmiyorum. Vurucu hikayeleriyle ve koskoca, yaratıcı evreniyle sizi zorluyor. O zorluğu aşabilirseniz içine çekiyor. Ben kısmen aşabildim.
Her farklı anlatıcıda; organizasyonlar, kuruluşlar, topluluklar ve medeniyetler hakkında detaylar öğreniyoruz.
Evren hakkında o kadar detaylı anlatılıyor ki sahiden bir ara nefesim kesildi. Bu tarz romanları sevmiyorum açıkçası, ama kurgudaki evren o kadar kapsamlı ki ister istemez fazlasıyla detaya inilmiş. Ayarı bence kaçmış. Hikayenin akması için bazı şeyleri ince detayına kadar bilmesek de olurdu.
Hyperion, tüm okurların sevebileceği ilgi çekici karakter hikayelerine sahip ancak onun dışında birçok zorluğa da göğüs germeniz gerekiyor.
Kassad ve Lamia’nın anlatıları favorim. Kişilik olarak otoriter, ciddi ve sert karakterleri sevmem aslında. Bu durumda şairi favorim olarak göstermem gerekir. Ama favorim şüphesiz ki Konsolos. Karmakarışık, kafası karışmış ve duygularının tercüme edilmesi zor bir yalnız adam. Öteki Hacılar kendilerine dost, eş edinebilir, hatta edinmişler, ama Konsolos’un kendini hiçbir şeye ait olduramamasının çaresizliği üzücü.
Bağımsız oldukları için çok dert etmedim açıkçası. Dinlemek isteyenlere bir not düşeyim: Eken en sevdiğim seslendirenlerden olmasına rağmen hızlandırdığımda sesi çok çatallanıyor. Bu sebeple istediğimden daha düşük hızda dinlemek durumunda kaldım.
.