Dan Brown - Başlangıç. İlk çıktığında sanırım yoğun reklamlara ve popüler ilgiye kanıp bir hevesle hemen gittim aldım. Üstelik her nedense orjinalinin ciltli baskısına para döktüm (pişmanım). Okurken başlarda beni sebebini anlayamadığım bir şekilde saramadı. Yine de bildiğiniz gibi her kitap sizi hemen sarmayabilir, sabredersiniz ilerlersiniz ve meyvesini alırsınız. Ancak okudukça ben bu kitaptan soğudum. Yazarın bir kaç kitabını okudum ancak kendisini yakından tanımıyorum o yüzden yanlış olmasın ama bana tamamen dünyada popüler olarak oturmuş, insanları kolayca etkileyen spekülatif meselelerin ekmeğini yiyen bir popüler kültür objesi gibi geldi.Bu kitapta da ekmeği yenen söz konusu mesele şu pek meşhur din-bilim çatışması. Beni ilk kitaptan soğutan şey buydu. Sanki yazar kendine özgü bir kurgu konusu üretmekle uğraşmak yerine “Aman boşver kim uğraşır onla din-bilim çatışmasını kullanıp para kazanmak varken.” demiş. Bunun üzerine karakterler de oldukça yavan ve klişe işlenmiş.
Özellikle Amiral Avila; davranışları olsun, motivasyonu olsun çok klişe ve hollywoodvari bir karakter.
Sonuç olarak hevesle başlamışsam da çabucak soğudum ve bir kenara bıraktım kitabı. Yazardan da soğudum sanırım. Şaşkınım Nitekim önceki kitaplarını okurken oldukça zevk almıştım. Tabii o kitapları da yıllar önce okudum. Belki de o zamanlar aynı bakış açısına sahip değildim.
İlk elime aldığım King romanıydı ve okumak için can atıyordum fakat kitap, beni okuma, diye yalvardı. Belirli bir yazım şekli, üslubu yok kitabın. Olmadık yerde devrik cümleler başlıyor ardından bunları kurallı cümleler takip ediyor. Uzun betimlemeli cümlelerin arasına sıkışmış kısa ne işe yaradığı belli olmayan kısa donuk bambaşka cümleler. Bu cümlelerin içinde hiç oraya yakışmayan, sanki canı sıkılıp o cümlede yer almak istemiş gereksiz kelimeler, sözcük öbekleri sık sık karşılaştığım şeylerdendi.
Böylesi ahenksiz bir metini okumak işkence gibi gelmeye başlayınca en sonunda daha da zorlamadan bıraktım. King’i böyle hatırlamak istemiyordum ama nasıl bir etkiyse hala King eserlerinin hiç birine giriş yapmadım, yapamadım. Ne zaman başka bir tane denemek istesem aklıma gelir bu kitap. Okurken cümleleri düzeltiyordum kafamda, bildiğiniz eş zamanlı redaksiyon yaparak okudum.
Bu tip kitaplarla daha önceden karşılaştığım için -onları bitirmiştim - hızla bırakmıştım elimden ve bugün kitaplığımı temizlerken elime gelince iyi ki de bırakmışım dedim.
Normalde okuduğum bir kitabı yarım bırakmam ama okurken sürünürüm resmen 4-5 günde okunacak kitap 1 ay hatta 2 ay gezinir elimde Değiştirilmiş Karbon da böyleydi malesef çok büyük beklentilerle aldım ama olaylar ilerlemiyor okurken anlaşılmıyor vs vs sonunda bitirdim ama nasıl bitti bir de bana sorun
Olayları bir türlü anlayamadım. Okumakta gerçekten çok zorlandım. Bazı yerleri hah tamam bundan sonrası çok iyi geçecek dedirtti ama yine de olmadı. Belki daha sonra sakin bir kafayla okumalıyım.
Çok ilginçtir bende 2 yıldır Paula Hawkins’in Trendeki Kız isimli kitabı var ve kitaba 4-5 defa başladım ama asla sonunu getiremedim. Aslında sürükleyici bir polisiye roman olmasına rağmen okuyamadım ve filmini izlemeye de bir türlü vakit bulamadım. Kitabı ilk başta alma sebebim yazarın ilgimi çekmesi olmuştu ama kitap asla bitmicekmiş gibi…
Ne yazık ki
Çok şükür benim gibi insanları gördüm şurada. Özellikle 2 kitap söylemek istiyorum:
1- Stanislaw Lem - Yenilmez
2- Locke Lamora’nın Yalanları
Yok arkadaş, ben böyle boş betimlemeli kitaplara dayanamıyorum. En son yatmadan önce LLY’yi okumaya çalışırken 50. sayfada falanken söve söve bırakıp yattım. Uykuya dalarken sövmeye devam ettiğimi hatırlıyorum o boş gereksiz kasıntı salak betimlemeler yüzünden. İnternette çok seveni var, tavsiye edeni var ama siz bu kitabı nasıl okudunuz ya? 1 sayfa olay 5 sayfa betimleme. Ben gelemem böyle kitaplara bana olay anlat. Rüzgarın Adı bu yüzden çok güzeldi, aktı gitti mesela. Yenilmez’de de boş betimlemeler var, uzay mühendisliği kitabı mı bilimkurgu mu belli değil. Bakın yaratıcı terimleri severim ben, mesela Asimov’un Sonsuzluğun Sonu kitabındaki terimler yaratıcı ve güzeldi, üstelik anlaşılırdı. Kitabın yarısındayım ve şu an ilgi çekici ve akıcı kitap Allah bozmasın çünkü elimde Vakıf da var ve çok merak ediyorum. Asimov’a bilimkurgunun efendisi diyorlar, eğer onu da beğenmezsem ciddi ciddi sorunun bende olacağını düşüneceğim çünkü.
kitaba kadar dayanabileceğimi sanmıyorum. Zaten genellikle kitapların o tanıtma ve giriş kısımları (yani ilk 50-100 sayfaları) benim için zor geçer. Orayı ne kadar kayıpsız atlatırsam o kadar iyidir benim için. Ama Centilmen Piç’de atlatamadım bile. Yazara sövüp durdum gece boyu.
Centilmen piç seririsi , hayır abi ben bu kitabı okuyamıyorum . Kendimi ne kadar zorlayıp 2.kitabın ortalarına gelsemde, artık yeter . Ömrümü yedi bu kitap , hayır bir ben mi okuyamadım . Herkes çok beğenmiş .
American Gods yakın zamanda okudum baya zorlayıcı gelmişti sonra hatalı bir şekilde dizisini izledim ve kitabı okuma istedi köreldi şimdi ise kaldığım yerden devam etmeye çalışacağım bakalım.
Ilk defa sevmeyen hatta okuamıyorum diyen birini görüyorum halbuki ben kendim en az 15 kişinin filan okumasına vesile olup teşekkür aldım ve 30 40 kişi filan da tanıyorum okumuş ve beğenmiş. En az beğenen kişi bile kötü değil ama bir yüzüklerin efendisi değil tarzı bir şey söylemişti veya kralkatili değil demişti hatırlamıyorum. Zevkler meselesi sanırım ama kaliteli bir kitap bence orası kesin.
Ben de okuyamadım. Ama keşke senin kadar dayanabilseydim ben 100 sayfa okuyamadım çünkü ne konusu ilgi çekici geldi, ne anlatım tarzı, ne karakterler, ne de dünya. Millet bu kitabı neden okuyor arkadaş?
Ev arkadaşımın kitabıydı. Kitaptan biraz söz edince boş bir vaktimde aldım okumaya başladım. Bir çocuk psikiyatristinin gerçek yaşamdan aktardığı hikayeleri anlatıyor. Ancak daha başlarda beni fazla etkileyince okumayı bıraktım. Masum, savunmasız çocukların maruz kaldığı durumlar yürek burkucu. Zaten insanlık konusunda karamsar biri olduğum için kitabı okurken şeytanlaşmış insanlar yüzünden bir kez daha insan olduğumdan utandım.
Fırsat olursa bir kez daha okumayı deneyebilirim. Belki o anki ruh halim yüzünden okuyamadım.
Işık Tanrısı - Roger Zelazny
Bu kitabı okurken çok fazla zorlandım, bu kitap bitmeden yenisine geçmeyeceğim diye inat ettim ve kitabı hiç elime almak istemediğim için bitiremedim. Beni okumaktan soğuttu. Konusu zaten pek hoşuma gitmemişti bir de işin içine Hint panteonu girince iyice kafam allak bullak oldu, takip etmekte zorlandım. Ama bu kitaba ilerleyen zamanlarda tekrar döneceğim, takıntı var kitap yarım bırakmayı hiç sevmem bunu da bir gün tamamlayacağım.
Anlatımı çok karmaşıktı ve olayları hiç gözümde canlandıramıyordum. Çoğu zaman ne olduğunu bile anlamadım. Sanırım ilerleyen yıllarda tekrar deneyeceğim.
Nitekim önceki kitaplarını okurken oldukça zevk almıştım. Tabii o kitapları da yıllar önce okudum. Belki de o zamanlar aynı bakış açısına sahip değildim.
- hızla bırakmıştım elimden ve bugün kitaplığımı temizlerken elime gelince iyi ki de bırakmışım dedim.
Değiştirilmiş Karbon da böyleydi malesef çok büyük beklentilerle aldım ama olaylar ilerlemiyor okurken anlaşılmıyor vs vs sonunda bitirdim ama nasıl bitti bir de bana sorun 
Bunun yanına Yevgeni Zamyatin’in Biz kitabını ekleyebilirim.