Ben 96’da doğdum, Marmara depremi henüz olmamışken. Ben 5 yaşında Türkiye gelmeme rağmen babam deprem sonrası; insanlar için endişe edişini, sahada oluşunu, çaresizliği anlatırdı bana.O küçük yaşıma rağmen hatırlarım. İnsanlara yardım etmekle doldum taştım. Büyüdüm bir şekilde, hastanede bir sürü acılar gördüm bazen yardım edemedim, bazen çok dua aldım yaşama dönenler oldu çünkü. Mutlu olduğum da oldu. Ama ben hayatımda bu hafta kadar hiç üzülmedim. Çaresiz kaldım, uyuyamadım düşündüm. Gidemedim de sahaya elimde ciddi bir kırık var, gönlümü bıraktım ama. Gerçekten dedim gelemez miyim, aklım gönlüm orada dedim. Gidemedim. Biriyle iletişime geçebildim, kanser hastası bir anneymiş şu an kemoterapi alıyormuş ama henüz çok genç. Sevki için uğraştım durdum. Şimdi gerçekten iyi, buruk bir şekilde mutlu oldum.
Evime gidemedim ben, oturdum fayansa hastanede bekledim. Nasıl gideyim ki ben evime.
Her sabah soğuk diye söylendiğim için kızdım kendime, sürekli kızdım. Bu soğuk kış zamanlarında zor durumda olan her ailenin, her insanın ellerini tutmak istedim ben. Oraya gidip yardım etmek, iyileştirmek istedim. Ama elimden gelen ilaç, battaniye ve başka yardımlardan başka bir şey değil.
Kalbim kırık, öfkeliyim, kızgınım en çok da üzgünüm.
Keşke hepsine yetebilseydim.
Olayın diğer boyutu beni daha çok öfkelendiriyor. İçimdeki kin, nefretin nasıl bir boyuta ulaştığını bile hesaplayamıyorum ama şu an biraz umutlu olmayı istiyorum iyileşenler veya saatlerdir direnen depremzedeler için. Onların hepsi canımızdan can.
Gördüğüm her şey zihnimde benim. Ölsem de unutmam.
İnanilmaz bir organizasyon sorunu var. Yani bu her alanda var maalesef. Bilet alacaksin alamiyorsun. Alsan almanin anlami yok. Belediyeyi ariyorsun depremzedeler icin barinak vs. icin kaymakamlik ara diyor. Orayi ariyorsun bizle ne alaka diyor. Geri donuyorsun belediyeye bize kesin talimat var kaymakamlik bakacak diyor. Bolgeden jandarma kaydiyla cikmasi lazim diyor. Ya da burada polise kayit diyor. Orayj ariyorsun polisin hicbir seyden haberi yok ama iclerinde tek yardimci olmaya calisan da polis. Butun bilgilerimi alip her bilgi geldiginde alip ariyor. İnsan insansa kendisini belli ediyor. Oteller ayarlandi diyorlar, ariyorsun otel diyor 1 gun ancak listeye not ediyoruz filan.
Mikro bir gurup olarak cok kisiye yardim ettik. Su uzak mesafeden yani nasil oluyor koca koca kurumlar bön bön davranabiliyor. İsbilmeyen insanlar bir yere gelince boyle oluyor. İnanilmaz bir isbilmezlik var. Dorr gundur inanin 5 saat uyudum her an birisine ulasirim faydam dokunur, iletişim kurabilirim diye cirpiniyoruz. Parmaklarim uyustu artık yazmakta gucluk cekiyorum. Dua ediyorum, iyi haber bekliyorum ama anlamsiz anlamsiz akil mantik disi kurumlar yuzunden bir arpa boyu yol almak icin 6 saat telefonda gecirmek zorunda kaliyorsun. Sonra bu bön insanlar gelip evime yardim kolisi getirip reklam konusu edecek şoktaki insanlari filan. Bakin hâlâ malatyadan izmire ulasim saglayamadim 4 gun oldu! Adanaya kadar kendi imaknlariyla ulastilar. Perisan oldular.
Havalimanina gidiyorlar ne bir liste tutan var ne bir sey. Millet kavga dovus gırtlak gırtlaga. Bir yandan yagma var. Polisler bir yandan itiiriyor. Ucak mucak yok. Bedava ucak varmis paralisi bile ortada yok. Bedava otobus varmis. Varmis da varmis.
Beynim arrik hamur gibi. Yardim topluyorum. İmkani var biliyorum. Depremzedesi yok, evinde ah ah vah vah ediyor da 5 lira bile vermek istemiyor. Lafa gelince ah ah cok uzuluyorum. Bu kaos bitince tum bu faydasiz insanliktan nasibjni almamis herkesi silecegim hayatimdan. En zor gunde faydası olmayanın hayatimda yer kaplamasina gerek yok. Ya biz burada depremzedesi olanlar olarak bile birbirimize hee seyi yapiyoruz. Hangimiz oncelikliyse oraya kosuyoruz. Ben anlamiyorum
Kurtarma çalışmalarında rezillik diz boyu, az önce Mehmet Akif Ersoy’un haberine denk geldim. Şöyle ki;
Ya bu nasıl bir ahlaksızlıktır. İnsanlar donarak, yanarak, tonlarca ağırlığın altında kalarak can verirken siz nasıl reklam peşine düşebilirsiniz! Belanızı bulun, kahrolun.
Yazmayayım yazmayayım insanların dertleri zaten kendi başından aşkın diyorum ama yok tutamıyorum artık içimdekini çok doldum. Öğrenciyim kaç gündür elimden ne geliyorsa yapmaya çalışıyorum maddi manevi olarak. Montlarım ceketlerim vardı fazladan gönderdim hepsini. Bugün ilk defa kan vermeye gittim normalde iğne de beni rahatsız eder bir tüp kan verirken bile o tarafa bakamam çok rahatsız olurum ama gittim bir torba kan verdim. Sonrasında kötü oldum biraz yarım saat kadar orada bekletildim o an bile şunu düşündüm insanlar canlarıyla uğraşıyor benim burada bekleyip görevlileri yavaşlatmaya ne hakkım var… Yemek yerken, uyurken, ısınırken hatta dışarı çıktığımda üzerime aldığım atkı ve mont bile beni kendimden tiksindiriyor. Oraya yardıma gitmek istiyorum ama gidip insanları yavaşlatmayı göze alamıyorum. Ben kimya okuyorum hocamla, arkadaşlarımla vs. konuştuk bölgeye yollamak için hijyen malzemesi olarak sıvı sabun gibi şeyler yapabilir miyiz diye bakıyoruz. Elimden en fazla bunlar geliyor.
En çok koyan bu değil ama. Şu an bana en çok koyan o yıkılan binaları yapan iş bilmez mütahitler, bunları denetlemeyen devlet, depremi bas bas bağıran bilim insanlarının dinlenmeyişi, şu an reklam para pul peşinde koşan adi insanlar hepsinden nefret ediyorum. Omuzlarında nasıl bir yük taşıdığının farkında olmayan herkesten nefret ediyorum. Şu zor günlerde kendi çıkarı için, üç kuruş için yardım etmeyen herkesten nefret ediyorum. Yolda sokakta gördüğüm gülebilen herkesten nefret ediyorum tiksiniyorum. En çok da kendimden nefret ediyorum ama bu satırları yazabildiğim için…
Yardım edemiyor veya az yardım ediyor olanlar üzülmesinler elinden geleni yapıyorsunuzdur zaten. Olduğu kadarıyla artık. Allah razı olsun yardımcı olanlardan. Zaten zor günler bir de bu yüzden kendinizi üzmeyin.
Bu her zaman olan şey. İzmir Van hep oldu. Bir başka durum da ben ekleyeyim. Gönüllü olarak gelip hırsızlık yapmaya gidenler var. Kaç kişiyi yakaladık GBT lerinden. Hırsızlıktan sabıkalı hatta cinsel suçlardan sabıkalı. Biri gelmiş geri dönüşte üstümüz aranıyor mu diye bile sordu Her isteyenin de öyle bölgeye gitmemesi gerekiyor. Baya sorunlu kişi var.
Bende hiç bu konulara girmedim ama, bu ülkenin içişleri bakanı, polisi, savcısı nerede.
1 hafta oldu. Bir tane soruşturma göz altı var mı? o evleri yapan mütahitlerin hiç biri orada değil araştırsan hepsi izmirde, istanbulda bilmem nerede. Sen ben birine bıçak çeksek 3 gün gözaltına alınırız. Var mı bir tutklama?
Bir gazetici haber yapsa, emekli 75 yaşında albayı vs yi yurtdışına çıkış yasağı koyarlar. Var mı mütahitlerin çıkış yasağı?
Benim yaptığım ev yıkılsa şuan 50 kere yurt dışına kaçmıştım.
Eskiden içimi döktüğüm zaman rahatlardım şimdilerde ha dökmüşüm ha dökmemişim pek fark etmiyor. Sussan olmuyor, konuşsan olmuyor. Ortaya karışık takılsan o da olmuyor. Uzunca bir süredir kronik melankoli halinde yaşayıp gidiyorum. Yaşıyor muyum onu da bilmiyorum. Aslında ne kimsenin umurunda, ne kendimin. Birisi “laf olsun torba dolsun” demiş de hayat öyle var olmuş gibi.
“Yaptığın yardımı bağıra bağıra, milletin gözüne soka soka, çarşaf çarşaf sosyal medya hesaplarına sererek yapmıyorsan, yardım yapmayan, kötü niyetli, bencilin tekisin” pespayeliği bu tür büyük felaketlerde mide bulandırıcı bir seviyeye ulaşıyor.
Tutuklanırım korkusuyla felaketin asıl sorumlularına, asıl katillere tek laf edemeyenler şuursuzca gücünün yettiğine saldırıyor. “Şu yardım yapmamış, bunu yardım yaparken görememişler, herkes yardım yaparken o nerdeymiş…” Nerden biliyorsunuz yardım yapmadığını? Kadının adamın banka hesabını mı hackleyip baktınız? Evine kamera mı koydunuz? Arabasına mikrofon mu yerleştirdiniz? Bu nasıl bir embesilliktir cinlerimi tepeme çıkarıyor her seferinde. Millet yaptığın yardımın dekontunu kıvırıp kıvırıp bi taraflarına sokmadığın sürece rahat etmiyor.
Zekası ayakkabı numarasından düşük tiplerin ünlü ettiği, elinde telefon, yakasında mikrofon, arkasında üç beş kameraman ile yoksul aile, engelli çocuk, yardıma muhtaç yaşlı avına çıkan sosyopat “influencerlar” ile görgüsüzlüğü, sonradan görmeliği, ahlaksızlığı, yüzsüzlüğü, pespayeliği normalleştirdiğiniz yetmedi bir de herkes böyle yapsın diye cadı avına çıkıp yapmayan insanları hedef gösteriyorlar. Tiksiniyorum yemin ediyorum…
Lütfen ,BU DEPREM BİR KAÇ AVRUPA ÜLKESİNDEN DAHA BÜYÜKTÜ demeyin.
Bu cümle; olay çok büyük, devletin, hükümetin yapacağı bir şey yoktu demektir.
Bu bir mazaeret ise:
Konya, Ankara ,Sivas tek başına zaten yüz ölçümü olarak bir çok Avrupa ve dünya ülkesinden büyüktür. O zaman bunlardan birinde deprem olursa yapacak bir şey yok…
Nüfus olarak Avrupadan kat kat büyük ilçeler bile mevcuttur.
Olan şey Türkiye’nin neresinde olursa olsun 7 üstü bir depreme hazır olunmadığıdır. Bilin istedim.
Evet, yine birilerinin suçlarını masumlaştırmak için yapılan algı oyunları. Ne işe yaradığı belli olmayan yararsızlar çıkmış “bu depreme dayanacak bina yapılamaz” diyor, diyor ki hani müteahhitlerin peşine düşülmesin, imar barışının peşine düşülmesin, denetlemecinin peşine düşülmesin, ruhsat verenin peşine düşülmesin. Bu depreme dayanacak bina yapılamıyorsa o yıkılan binanin yanındaki ne, ufo mu? O da bina. Yıkılmayan yıkılmıyormuş demek. Ki bir bina tasarlanırken en kötü senaryo olarak kullanılmaz hale gelse bile içindekilere mezar olmayacak şekilde tasarlanır. Büyük bir afet büyük bir yıkım ama tedbirsizlik ve basiretsizlik afetin yarattığı değil ortaya çıkardığı bir durum.
Kesinlikle. Ayrıca yüksek riskli bölgelerde çok katlı bina yapılmasına izin vermeyerek de bu sorun çözülür. Ama işte arsa sahibi de, müteahhit de, belediye de bunu istemiyor genelde. Hatay’ın bir belediyesinde belediye başkanı kaçak çok katlı yapıya izin vermemiş, ilçede hiç can kaybı da yaşanmamış. Fakat deprem gününe kadar başkanın burnundan getirmişler. “Selamımı almayan vardı” diyor adam.
Tavşancıl belediye başkanı uygulayacaği imar planı için zemin etud raporları istemiş. Bu zemin raporuna göre de üç katlı yapılarda karar kılmışlar. Ki zaten yapının oturacağı zemin yapının tüm statik hesabına etki eder. Ama bizim ülkede tüm yapılar aynı zemine oturuyormuş gibi hazır şablon gidilir zemin araştırması falan hak getire. Gölcük ve civarı zaten adı üsten göl toprağı. Yapı taş gibi sağlam olsa bile hakkıyla yapılmamış bir temel çalışması yüzünden zemin sıvılaşmasında bina hasar almadan oldugu gibi yan devrilebilir, altından masa örtüsü cekilmiş gibi.
İdarecilerin ve yöneticilerin para yerine onuru tercih etmesi kim bilir kaç hayatı kurtarıyor ama bize rol model gösterilen insanlar kimler? Kısa sürede voleyi vuranlar. Erdemli olmaya prim verilmiyor. Kaç denetleyici içini döktü depremden sonra rüşvet almadığı için tüm çevresi tarafından enayi olarak görüldüğünü, aynı işi yapanlar ev araba dizerken kirada oturmak zorunda kaldıklarını anlatıyorlar.
Bilmiyorum bana çok trajik geldi, bu insanlar belki de askerlerin görev sahasına indirilmemesi yüzünden vefat etti. Ama cenazesinde onlarca rütbeli asker vardı… Çok bağırmak istedim ama susup izledim hep. Kader kader deyip durdular cenaze boyunca…
Çok yoruldum. Son 3 sene hayatın sıkıcılığı, dizilerin ve filmlerin bayatlaması beni olabildiğince kitaba itmişti. Kayıp Rıhtım da olmasa konuşacak 3-5 kişi bile bulamazdım belki de. Bu yorgunluk sizlerin de anlayacağı üzere ne iş yorgunluğu ne de bedensel. Tamamen psikolojik bir bunalımla başa çıkmaya çalışıyorum. Sistemin bozukluğu, insanların inanışları, iktidarın politikası, muhalefetin beceriksizliği derken şimdi de deprem peydah oldu ve yerle yeksan etti her şeyi. Her şeyden ayrı şu durumda bile fırsatçıların ve kötülerin bolluğu, iyi insanların bu dünyada yaşayıp tamamen acı çekmek için yaratıldığı düşüncesine sevk ediyor. Sanki yaratıcı kötü bir yaratıcı ve iyilikten nefret ederek biz iyileri bu dünyada zevk için cezalandırıp kötüleri ödüllendiriyor.
Her neyse, bu fikirden uzaklaşarak yorgunluğumun artmasının en büyük sebebi de ne yazık ki din oldu. Depremi bile kadere bağlayan kitlenin varlığı içimi hala cızlatıyor. Bazı yerlerde ve çevremde duyduğum kader kelimesinin yanındaki allah ol derse olur, allah işte yaşatıyor gibi cümleler neredeyse patlamama sebep olacak. En acısı da bu düşünceye inanan o kadar çok birey var ki insan neden yaşadığını sorguluyor.
Toplanın gidelim sayın @SJack Benzer mesajları ben de yazmıştım bu başlığa. Epeyce bir ıssız ada da aradım, artık ıssız ada kamamış meğer, sonra çaresiz puroya başladım.
(inanın çok pahalı alınmıyor. Daha az masraflı bir kötü alışnalık bulmalıyım.)
O kadar çok sıkılmışım ki bazı konulardaki birikmiş mesajlara hiç bakmamışım. Forumdaki birçok arkadaşın da aynı durumda olduğunu zaten tahmin ediyordum. Gelgelelim ki böyle bir yer bulmak bu insanlar varken çok zor. Hepimiz kendi içimizde oluşturacağız sanırım bu yeri.
Her isteyenin de öyle bölgeye gitmemesi gerekiyor. Baya sorunlu kişi var.