Tanıl Bora - Cereyanlar okuyorum. Siyasi tarihe “merak duyanlar” için harika bir eser. Merak meselesini tırnak içine aldım çünkü eser tamamen bir keşif yolculuğu olarak tasarlanmış yani bu bir “ikna çabası” kitabı değil. Türkiye’deki ideolojilerin kökenlerine iniliyor. Nereden ilham aldıkları vs. işleniyor. Ve “kendimize özgü” sandığımız çoğu düşüncenin bazı bazı tamamen bir çeşit “siyasi hile” ile bazen de cehalet kaynaklı sebeplerden ötürü nasıl yanılsamalar ürettiğini tartışmaya açıyor.
Açıkçası ben çok değerli buldum çalışmayı. Yukardaki meselenin dışında eseri “önemli” kılan diğer bir olay, Türkiye siyasi tarihindeki tekrarları gün yüzüne çıkarması. Düşünce “birikmiyor”, tecrübe kazanmıyor pek bizde. Çünkü bir ideolojiyi savunanlar dahi o düşüncenin ülkedeki serüvenini bilmiyor. Dolayısıyla aynı meseleler etrafında dönüp duruyoruz. Çok uzatmadan tavsiye etmiş olayım. Özellikle Tanıl Bora’nın zengin kelime hazneli dili de okumayı baya keyifli kılıyor
Serinin ilk kitabı bir şeyler sunduğundan okuması daha kolaydı. Ama ikinci kitap için aynı şeyleri söylemek imkansız. Sürüne sürüne okuyup hemen bitirmek istedim ve bunu da başardım. Üçüncü kitabı okumayacağım. Herhangi bir değişiklik yok ikinci kitapta. Polisiye teması var ama o usta işi polisiyelerden değil bu seri. Diyaloglar çok cılız. Her sayfa bir yeri tanıtıyor neredeyse. Anlatım da kahramanın kendi bakış açısıyla yazıldığından edebi bir yönü yok kitabın. Bilimkurgu teması da sadece asteroitin dünyaya çarpacak olması. Başka da bir şey yok. Bu serinin nasıl PKD ödülü aldığına hayret ediyorum.
Son olarak İthaki bu seri bazında son okumayı kime verdi çok merak ediyorum. Sayamayacağım kadar kelime ve harf hatası vardı. Bazı yerlerde cümleler tamamlanmamış. Birkaç yerde ise kelime tekrarları mevcut. Sanırım kitabı okuyan da fena sıkılmış. Polisiye ve Bilimkurgu meraklısı iseniz bu seriyi tavsiye etmiyorum maalesef. Yazarın emekleri için de 5 puan veriyorum.
Bir ara bazı yayınevlerinin bazı kitaplarda son okuma yapmadığını düşündüğümü yazmıştım. Ya yapılmıyor ya da baştan savma yapılıyor. Hani ufak tefek harf yanlışları olur gözden kaçabilir deriz. Ancak bazen öyle vahim hatalar görüyorum ki son okuma yapılmışsa gözden kaçması imkânsız. Ben bu seriyi okumadım, anlaşılan sen de böyle bir kitaba denk gelmişsin.
Modern BK kitaplarının illa ki üçleme olma hastalığı son bulsun artık. Bilimkurguda bir fikir bulur onun etkilerini inceler geçersin. O yüzden de kısa öyküler halinde ya da tekil roman olarak yazmaya çok elverişli oluyor. Ama bakıyoruz günümüzde çıkan neredeyse her modern BK eserinde hep bir seri olma, üçleme olma telaşı. Nedir bu üç kitap yazamadan anlatılamayan dertler, anlayabilmiş değilim.
Üçleme yazılabilir sorun yok ama hakkını vererek yapılmalı bu. Mesela bu seride konu biraz polisiye ile birleşince okur farklı bir beklentiye giriyor. Fakat hikayenin ilerleyişi ve polisiye tarafı da zayıf kalınca, ikinci kitap da ilk kitabın fotokopisi olunca hiçbir tat alamaz oluyor insan. Agatha Christie’nin 10 sayfalık bir polisiyesi -üzülerek söylüyorum- bu yazarın yazdığı 500 sayfalık polisiyesine 10 basar.
@Blackheart bu kitaptaki hataların yanında altıkırkbeş melek kalır.
Canım vampir kitabı okumak istedi, Carmilla okudum. Sevmedim.
Çok basit bir kitaptı. Edebi yönü kötü bile sayılırdı.
Yazıldığı dönem göz önünde bulundurulduğunda, lezbiyen ilişkiye değindirmeler dışında özgün bir tarafı da yoktu.
Puanım: 4/10
Merak edenlere tavsiye ederim, zaten kısa bir kitap. Bunun dışında özellikle okunması gereken bir kitap değil.
Modern vampir tanımını Dracula’dan önce yapan romandır aslında. Şekil değiştiren lezbiyen vampir stereotipini yaratmış, kendisinden sonra vampir mitolojisini de -Cinsel çekimle baştan çıkaran, yasak ilişkiye davet eden, romantik bir saplantıya sahip vs- ciddi ölçüde etkilemiştir. Dracula daha büyük ölçekli, destansı bir korku hikayesiyken Carmilla daha psikolojik düzeyde, minimal ve baştan çıkarıcıdır. Ben okurken etkilenmiştim açıkçası.
Beğenmemenize şaşırdım. Belki de yanlış bir beklentiyle başladınız. 19. yy. gotik korku, ucuz romanlarından sonuçta bunlar. Bir James Joyce, bir Melville kitabı gibi beklentiye girmemek lazım.
Ana teması ölüm. Toplumun farklı kesimlerinden farklı insanların ölümlerine odaklanılıyor. Kimisi asil yatağında ölürken kimisi fakirlik içinde hastalıktan ve soğuktan ölüyor. Ölen kim olursa olsun toprağa bırakılıyor ve kalanlar devam ediyor.
Yazarın diğer bir yarattığı karakter olan Renee Ballard serisinin ilk kitabı. Konuya yada kitap içeriğine çok girmeyeceğim keza goodreads te ve diğer yerlerden rahatça bakabilirsiniz.
Kitap yazarın diğer kitaplarında olduğu gibi akıcı ve rahat okunuyor. Ancak Bosch gibi Ballard’ın kitapta bir “karakter” koyduğunu söyleyemiyeceğim. Bosch’un çok gölgesinde kalmış bence. Okurken “bilader LAPD de çok var bunlardan” dedim😁
Hikaye olarak ta yazarın diğer kitapllarına oranla çok birşey vadetmiyor. Genelde okuduğum polisiyelerde son 150-200 ü bir solukta okurum ama bu bitmedi bir türlü
Seriye ikinci kitaptan itibaren Bosch ta katılıyor ancak bununla ilgili kitabin başlarında büyük bir çelişki var. Bosch’un kitapları adam gibi basılmadığı için sırf onun hatrına ikinci kitaba şans vericem. Yoksa çok kötü bir “birinci kitap” 5/2.5
Son iki kitabı hesaba katmazsak serinin okuduğum en heyecanlı kitabıydı. Son ana kadar merak duygusu en üst seviyedeydi. Bir sonraki sayfayı merak ederek kitabın sonunu getirdim. Sırada Vakıf Kurulurken var.
Konu olarak güzel ve ilgi çekici. Anlatımda bir sıkıntı görmedim. Merakla ve heyecanla okudum ama sonu kötü olmasa da bu kadar heyecana ve meraka göre sönüktü. İçeriğe baktığımda neredeyse korkuluydu. Gerildiğim yerler oldu. İnsanların zihinlerinde dolaşmak korkutucuuuymuş.
Carl Sagan’dan okuduğum ilk kitap. 400 sayfa olmasına rağmen içeriği çok zengindi. Din, Bilim, Uzay ve daha birçok konudaki yazarın düşüncelerini içeren Broca’nın Beyni genel anlamda oldukça iyi bir eser. Fakat birkaç yerde -yazarın kendisi de bunu belirtmiş- anlaşılması zor oluyor kitap. Yine de benim için okuması keyifliydi. Çoğu yerde insanın zihnine yeni ve ilginç fikirler aşılıyor. Özellikle din konusundaki iyimser tavrı bana farklı bir bakış açısı sundu.
Peter Hamilton’dan okuduğum ikinci kitap A Window Into Time oldu. Light Chaser ile aynı seviyede bir kitaptı konu olarak diyemeyeceğim ama okuma konusunda bir sıkıntı yaşatmıyor bu durum. Bir oturuşta rahatlıkla bitirilebilir ki ben dün başlayıp bugün bitirdim. Konusu basit, dili akıcı kısa kısa bölümlerden oluşmuş bir kitap. Araya atıp okumak için değerlendirilebilir.
Kitabın konusundan bahsetmek bu kısalıkta bir kitap için spoiler olur bunun yerine şunu yazabilirim. Bir çocukluk hikayesine yedirilmiş zaman yolculuğu üzerine kurulu bir hikaye okuyoruz. Kahramanımız 13 yaşına yeni basan Jules ve onun bakış açısından 2000li yılları okumak güzeldi. Üniversitede okurken izlediğim dizilere çokça göndermeleri vardı.
Hikaye Jules’un bakış açısıyla yazılmış ve Jules’un çok kuvvetli bir hafızası var. Her şeyi hatırlıyor. Bu cümleyi kitabı bitirdikten sonra kurunca çok büyük spoiler vermiş gibi hissediyorum ama kitabı okumadan bunu anlamak mümkün değil ve bu durum şu an hiç bir sorun teşkil etmiyor sizin için.
Evet zaman yolculuğu var kitapta dedim ama bu bildiğimiz anlamda bilimsel bir temele dayanmıyor baştan söyleyeyim. Kitabın bk yönü çok zayıf kalmış bu açıdan. Zamanda yolculuk arka planlı durum hikayesi gibi bir şey çıkarmış Hamilton ortaya. Bana Ijon Tchy’nin bir macerasını hatırlattı o açıdan bu durumu mazur görebilirim.
@Pyrewrath hocam valla nasıl oldu anlamadım bir baktım işlemişim bu günahı. Etkinlik yaparız dedim ama Kings of the Wyld’in gazını kesmek için bunu yapmak zorunda kaldım. Şu Through the looking glass bölümüne hala gülerim hatırladıkça, turuncu toz muhabbeti - sıfırdan kahramana. Moog ve Matrick günden güne kısım kısım öldürüyorlar beni gülmekten. Neyseki Clay kurtarıyor beni her seferinde.
İyi yapmışsın, yeni iş fazla yoğun, nasıl zaman bulacağım diye de düşünüyordum. Daha Tanrıların Açlığı 530larda. Etkinliklerle ilgili planlarım tutmayacak gibi ya dur bakalım.
Yok Eden Ateş, serinin ilk kitabında yaşanan olayların sonuçlarını ve devamı anlatarak başlıyor ve sayfalar ilerledikçe evrenine eklenen yeni “kütleler” ile tahmin edilemez bir yörüngeye giriyor. Müthiş bir kurguyla oturduğumuz bu yörüngede merak ile ilk kitabın eğlenceli yapısının yarattığı mutluluk birleşerek serinin ikinci kitabını muazzam bir seviyeye çıkartıyor.
İmparatorluğun Çöküşü kitabında hissettiklerimizi fazlasıyla hissettiren Yok Eden Ateş, bir devam kitabının nasıl olması gerektiği ile ilgili ders veriyor adeta.
Herkese iyi okumalar dilerim.
Not: Serinin ilk kitabı olan İmparatorluğun Çöküşü ile ilgili “Detaylı İnceleme” başlığının altında bir şeyler karaladım. Seriyi merak edenler oraya da bakabilirler.
Polisiye ve Bilimkurgu meraklısı iseniz bu seriyi tavsiye etmiyorum maalesef. Yazarın emekleri için de 5 puan veriyorum.
Etkinliklerle ilgili planlarım tutmayacak gibi ya dur bakalım.